Mijn zusje is vroeger op school vaak en veel gepest. Op een dag was ik daar getuige van. Toen ik een jaar of 11 was, zag ik mijn zusje op het schoolplein. Met haar rug tegen de muur. Een grote groep kinderen stond om haar heen en schold haar uit.

Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik durfde niets te doen. Doodsbang was ik. Als ik er wat van zou zeggen... wat zou er dan gebeuren?

​

Thuis spraken we hier nauwelijks over. Het pesten was eigenlijk geen onderwerp. Dat maakte dat de impact ervan steeds groter voor mijn zusje werd en er echt een trauma ontstond. Het heeft jaren geduurd voordat zij dit heeft kunnen verwerken.

​

Door te doen alsof emoties er niet zijn maakt niet dat ze er dan ook niet zijn. Wat mij betreft geldt dit voor alle situaties die wij op ons pad tegenkomen. Privé maar ook in werksituaties.

​

Door beter en meer naar elkaar te luisteren. En door verhalen te delen, krijgen emoties de ruimte en worden ze wel grijpbaar.