Op een spannende toon en op zijn hurken legt John Keating zijn leerlingen uit dat dichtwerk niet saai is, maar een levensbehoefte. Hij plaagt, maakt grapjes en laat zien dat je de wereld soms -letterlijk- vanuit een ander perspectief moet bekijken. Zijn ogen glimmen. Als hij praat of observeert. Je voelt het in alles wat hij doet. Deze man is oprecht geïnteresseerd in zijn leerlingen. Deze leraar gun je ieder kind.
Ik heb het hier over “Dead Poets Society”. Een al wat oudere film, maar die mij altijd weet te raken. Het verhaal gaat over een jongensschool in Amerika die zijn leerlingen discipline, traditie, eer, en uitmuntendheid wil bijbrengen. Dat doen ze al jaren zo, en de school is vastbesloten deze kernwaarden door te geven. Van generatie op generatie.
Maar dan komt er een nieuwe leraar, John Keating. Nu docent, maar ooit was hij zelf ook leerling op deze school. Hij kent de kernwaarden dus heel goed. Maar wat het bestuur van de school nog niet weet; deze man wil zijn leerlingen iets anders meegeven. Hij neemt ze mee in de wereld van het vrijdenken. Hij leert ze met passie, verhalen en gedichten te vertellen. Hij leert ze om van poëzie te houden. Op een spannende manier en met sprankelende ogen vertelt hij de jongens over de ‘dead poets society’, een clubje waar hij vroeger lid van was.
De jongens, die zich inmiddels zeer verbonden voelen met hun nieuwe leraar, blazen ‘de dode dichters club’ nieuw leven in. Midden in de nacht sluipen de jongens naar buiten om elkaar gedichten voor te dragen, grapjes te maken. Ze zingen, maken muziek en ontdekken dat er meer is in het leven dan discipline, eer, traditie en uitmuntendheid.
‘Seize the day’, roept Keating. En dat doen ze. Als de zon onder is gegaan. Dan worden de nachten geplukt en plannen gesmeed om zelf over het leven te beslissen. En er avontuur aan toe te voegen. Neil Perry, een leerling met een grote acteerdroom, besluit zijn hart te volgen. Hij meldt zich aan voor audities bij de toneelgroep van de school en krijgt de hoofdrol. Op aandringen van Keating speelt hij mee in het toneelstuk, ondanks dat dit niet mag van zijn vader.
Na afloop van het toneelstuk, als Neill het applaus in ontvangst heeft genomen, haalt zijn vader hem van school om hem naar een militaire academie te sturen. Neill durft niet tegen zijn vader in te gaan maar ziet dit leven totaal niet zitten. Hij besluit dat zijn leven zinloos is, als hij niet de vrijheid heeft om zijn hart te volgen. Hij pleegt zelfmoord.
De vader van Neill vindt dat Keating verantwoordelijk is voor de dood van zijn zoon waardoor Keating wordt ontslagen. De leerlingen bedroefd door zijn ontslag en lamgeslagen door de hernieuwde kennismaking met de oude manier van lesgeven, gaan bij zijn vertrek, een voor een, op de tafel staan.
‘O, Captain my Captain’ roepen ze. En die uitroep, tevens de titel van het gedicht van Walt Whitman, is ook zo treffend gekozen.
In het gedicht wordt de dood van een kapitein beschreven, en hoe ‘de mannen’ hun kapitein bewonderen. Hier, in deze laatste scene van de film staat het symbool voor de ogenschijnlijke ondergang van een leraar. De jongens lijken hiermee te willen zeggen, “In jouw afwezigheid gaan wij verder. Met jouw dromen in ons hart”
Als je mij midden in de nacht zou wakker maken en vragen naar mijn favoriete film zal ik deze film noemen. Ze ontroert mij altijd weer. Omdat het een verhaal is over een docent die met zijn gedachtengoed het verschil wil maken. Hij neemt het op tegen de dogma’s van een grotere, bestaande cultuur.
Dat het Neil niet lukt om zich los te maken van de regels van zijn vader en dan maar liever niet meer wil leven, is gruwelijk. Dat een keuze voor de dood makkelijker lijkt dan opkomen voor wie je bent of wilt zijn. Dat grijpt mij aan en maakt mij verdrietig.
Maar de film gaat ook over bevlogenheid, passie, liefde voor poëzie en oprechte interesse in een ander. Over je hart volgen. Allemaal dingen waar ik blij van word. En dan de hoofdrolspeler, John Keating. Hij verstaat echt de kunst van het vertellen. Wat een inspirerende man.
En wat zegt dit dan weer over mij? Heel veel. Ik heb mijn hart gevolgd en de opleiding gevolgd tot Chief Storytelling Officer. Ik wil met verhalen graag het verschil maken. Door elkaar verhalen te vertellen leren we luisteren, creëren we verbondenheid.
Verbondenheid is altijd mogelijk wanneer je oprechte interesse hebt in een ander. En verhalen zijn dan een fantastisch hulpmiddel.