“Ik ga een knuffelfeestje geven”
Ik sta aan de andere kant van de commissiezaal te wachten tot het aantal gasten compleet is zodat we met de ceremonie kunnen starten.
De woorden komen uit de mond van de moeder van de bruid. Ze is zojuist binnengekomen en hangt haar jas aan de kapstok. Mondkapje houdt ze nog even op.
Ik kan het niet laten om even te glimlachen. Uit de toon van haar stem maak ik op dat deze ludieke plannen voortkomen uit verlangen en hoop. Toch is ook de frustratie duidelijk merkbaar. Ze mist aanraking enorm. En iedereen in de zaal deelt, of begrijpt haar gevoel.
Ik moet glimlachen omdat ik in gedachten de toekomst voor me zie. Als de post-corona-periode is aangebroken. Ik zie feestende en lachende mensen. De straten lopen vol met mensen die elkaar handenschudden en omhelzen. Er ontstaat een plaatje in mijn hoofd van euforische blijdschap. Net zoals in die ene dag in mei, toen ons land werd bevrijd en de oorlog was afgelopen.
Ook op Social Media zie ik regelmatig de wens om “door het geluid te gaan” als dance-events weer mogen. Het vertelt mij dat er een duidelijk verlangen is naar samenzijn. Dansen, zingen en uit je dak gaan doe je samen. Bijzondere momenten en feestjes deel je samen. Verbondenheid vraagt om aanraking. Troost bij liefde en verdriet blus je met een omhelzing of een kus.
'Oh nee! Dat mag niet’
Het bruidspaar wat hier komt om een verbintenis met elkaar aan te gaan, windt er geen doekjes om. Ze missen heel veel mensen die vanwege de maatregelen er niet bij kunnen zijn. Als ik namens het bruidspaar alle gasten welkom heet, noem ik in het bijzonder de vader van de bruid die er alleen kan zijn in onze gedachten. Ook de bruidegom pakt het woord even en stipt dit nog even aan. Alle aanwezigen zijn geëmotioneerd.
Na afloop van de ceremonie “betrap” ik de bruid en haar moeder. Ze omhelzen elkaar.
'Oh nee! Dat mag niet’, denk ik. Niet hier. En al helemaal niet in een overheidsgebouw.
Ik schaam mij dat ik daar iets van moet zeggen. Het is nog steeds een surrealistisch allemaal en het veroorzaakt verwarring in mijn hoofd. Dit bruidspaar heeft zo veel meegemaakt en de bruid mist haar vader, die er niet meer is. Moeder en dochter willen elkaar troosten en hoe doe je dat zonder aanraking? Woorden helpen wel, maar dekken niet altijd de lading.
‘Nederlanders doen heel lacherig over verbondenheid’
In een van de tv-uitzendingen van ‘WNL op zondag’, werd er gesproken over ‘verbondenheid’. Woorden die Joe Biden in zijn toespraak gebruikte. ‘Dat is natuurlijk heel Amerikaans' zei Rick Nieman. ‘Nederlanders doen heel lacherig over verbondenheid’.
Nou, inmiddels niet meer denk ik. Het gemis van aanraking maakt de behoefte aan verbondenheid juist groter.
Als ik eenmaal buiten ben, op weg naar mijn auto kom ik een collega tegen. Op de trappen, met bijna 2 meter afstand, praten we heel even bij. Hoe is het nu bij jullie, vraag ik?
‘Sinds maart zitten we thuis’, zegt ze. ‘We werken sinds die tijd vanuit huis, zonder elkaar in het echt te zien. Het is ontzettend moeilijk om verbonden te blijven met elkaar.’ Ze spreekt over eilandjes. Dat klinkt een beetje somber maar als je sinds die maart in je eigen vertrouwde omgeving zit zoek je, voor zover dat mogelijk is, contact met wat jou een veilig gevoel geeft. Iemand die een beetje is zoals jezelf. En dat op die manier eilandjes kunnen ontstaan snap ik. Weer schiet dat plaatje door mijn hoofd. Alhoewel, knuffelen met collega’s zie ik niet direct nu als een groot verlangen. Maar een kort gesprek en die ontmoeting met een collega op de trappen buiten het stadhuisforum, gaf mij al een heel fijn gevoel.
Vertel jouw verhaal!
Naast mijn activiteiten als huwelijksambtenaar ben ik vooral storypractitioner. Ik werk dus altijd met verhalen. Deze periode schreeuwt bijna om verbondenheid. Begrip, troost en een arm om ons heen kan bijna alleen maar virtueel. Hoe houden we dit vol?
Als verhalenverzamelaar ben ik op zoek naar verhalen over verbondenheid (of juist eenzaamheid). Ik wil heel graag onderzoeken hoe wij ons moed inspreken. Dus ik wil heel graag weten wat jou in deze tijd een fijn gevoel geeft? Hoe jij soms baalt en waar je toch elke ochtend weer de energie vandaan haalt? Of misschien zie je het niet (meer) zitten? Dat kan ook. Heb jij zo'n ervaring? Stuur mij gerust eens een mail. Geheel vrijblijvend en het blijft volledig anoniem. Gewoon om te vertellen hoe het met je gaat.
Ik zie uit naar jouw reactie.
Ilse Boekestijn
It's All About Stories